امشب فرشتگان خدا سوگوار تو
پر می‌کشند گریه‌کنان تا دیار تو
هم ناله با دل همهٔ آسمانیان
جبریل روضه‌خوان شده بانو کنار تو
تنها نه لاله‌های دل داغدار ما
گل‌های اشک چشم ملائک نثار تو
تا صبح ماند مثل تمام ستاره‌ها
چادر نماز سبز تو چشم‌انتظار تو
دلخسته‌ام به وسعت دلتنگی و فراق
زانو بغل گرفته‌ام امشب کنار تو
می‌سوزد از فراق تو با قلب دخترت
تا صبح مات و غم‌زده شمع مزار تو
یادم نمی‌رود شب آخر شب سفر
باران اشک فاطمهٔ بی‌قرار تو
شاعر: یوسف رحیمی
این چشم‌ها، این چشم‌های مهربان را ...
این چشم‌های تا همیشه آسمان را ...
باید جهان نامید و باورداشت دنیا
هرگز نخواهد برد از یاد این جهان را
هر یک هم‌آواز دلی دلواپس ما
هر یک روایت می‌کند رودی روان را
روزی هزاران بار از شب می‌گریزد
گویا نشانده در خودش نبض زمان را
ای چشم‌هایت نور ای آرام بی‌تاب
جا داده‌ای در قلب خود آتشفشان را
از جان گذشتی تا نبیند میهن عشق
در فصل رویش تلخی مرگ و خزان را
دریای چشمانت به آرامش رساندند
امواج این بی‌انتهای بیکران را
در خاطرات خوب قلبم قاب کردم
چشمانت این سربازهای قهرمان را
شعر: سمانه رحیمی
شبیه مردی شده‌ام
که پشت دود سیگارش
با خود می‌گوید:
باید ترک کنم
سیگار را
خانه را
زندگی را
و باز پُکی دیگر می زند به…
شعر: مرتضی محمودی
بر شاخه‌های سرد چنار بلند باغ
با بال‌های خیس، بی‌تاب و بی‌قرار
چکاوک نشسته بود ...
این‌گونه می‌سرود:
ای‌کاش هرچه زود
این روزهای سخت غم‌انگیز بگذرد
ای‌کاش هرچه زود، پاییز بگذرد
پیچید در فضای مه‌آلود کوچه‌باغ: این نیز بگذرد ...
هشدار! به دوستان خود غم ندهی
بیماری و درد، جای مرهم ندهی
بی ماسک مرو ز خانه‌ات بیرون، تا
ای جان! «کرونا» به خلق عالم ندهی
من اناری را می‌کنم دانه به دل می‌گویم
خوب بود این مردم دانه‌های دلشان پیدا بود
سهراب سپهری
پنج روز مانده به یلدا، برای حفظ سلامتی خود و دیگران در خانه بمانیم!
«سعـدی» که هوای باغ و بستـان می‌کـرد
در روی زمیــــن سفــر فراوان می‌کـــــرد
گـــر از «کرونــا» شنیــــده بود اوصافــی
خود را به حصار خانـــه زندان می‌کـــرد!
شاعر: رضا اسماعیلی
آی آدم‌ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می‌زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ می‌بندید
بر کمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!
